Ook dit jaar werd ik geselecteerd door de jury om deel te nemen aan de Biënnale van Ravenna.
En groot was mijn verwondering, toen ik een dikke week op voorhand foto’s zag verschijnen van de posters in de straten van Ravenna, waarbij men reclame maakt voor de tentoonstellingen die te bezoeken zijn tijdens de Biënnale, dat ook dit jaar mijn werk daar super uitvergroot tegen de muren hangt.
De titel van het werk is ‘Het theater van het leven’, formaat 56 x 46 cm.
Deze tekst stuurde ik mee naar de jury:
Toen ik Burri’s werk begon te bestuderen, vertelde de curator over het feit dat hij eigenlijk chirurg van opleiding was en dat de hechtingen in zijn werk verwijzen naar het hechten van wonden. Ik dacht meteen aan innerlijke wonden, die we volgens mij allemaal in ons dragen. In mijn werken wordt vaak verwezen naar Romeinse mozaïeken en daar horen ook maskers bij. Maar mijn masker heeft verschillende lagen, want dragen we niet allemaal een beetje een masker, weten we echt wie we zijn? Of is ons eigen gezicht ook een soort masker? Voor mij verwijst de jute van het masker ook naar maskers voor brandwondenslachtoffers, wat op zijn beurt verwijst naar Burri’s werk waarbij hij de oppervlakken met vuur behandelt.

Ook dit jaar ontmoette ik weer fantastische, gelijkgestemde zielen. Vele gesprekken gaan uiteraard over mozaïek en hoe het steeds stiefmoederlijk behandeld wordt in de kunstwereld, wat uiteraard erg jammer is. Maar wat heb ik weer genoten om even in het prachtige Ravenna te zijn.